در روز پنج شنبه دوم اسفند سال 1386 خیامی ماه گرفتگی کاملی از ساروس 133 در کشورمان قابل مشاهده است. شورای مرکز تقویم مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران بر پایه آخرین دستاوردهای نجومی اعلام کرد که این گرفت از ساعت 5 و 13 دقیقه بامداد پنجشنبه 2 اسفند 1386 شروع می شود. هرچند ماه گرفتگی نیمسایه ای ساعتی قبل از آن آغاز می شود اما بدلیل عدم حساسیت کافی چشم انسان، قادر بدیدن تغییر نورانیت ماه نیستیم.
یکی از تماشایی ترین و زیبا ترین بارش های شهابی، بارش شهابی جوزایی است.برخلاف سالهای گذشته که بارش کم فروغی را شاهد بودیم بارش امسال حدود ساعت هشت و نیم شامگاه جمعه ۲۳ آذر به اوج خود میرسد؛ یعنی درست زمانی که آسمان به دور از نور مزاحم ماه، صورت فلکی جوزا و کانون بارش را در خود جای داده است. ولی این بارش اوج لحظه‌ای ندارد و به همین خاطر می‌توانید شب پنجشنبه یا شنبه نیز بیش از ۱۰۰ شهاب در هر ساعت در آسمان نظاره گر باشید.
ماه گرفتگی یا خسوف کلی وقتی روی میدهد که کره ماه وارد سایه کامل کره زمین می شود. اگرچه این ناحیه تیره ترین قسمت سایه کره زمین است اما با این حال به علت اینکه مقداری از اشعه های نور خورشید در لبه کره زمین و به وسیله جو ان تفرق پیدا می کند مقداری نور به کره ماه می رسد . جو کره زمین بیشتر امواج نورانی با طول موج نزدیک به نور آبی را پراکنده می کند. در نتیجه نوری که به کره ماه میرسد دارای مقادیر بیشتری از اشعه های نورانی با طول موج نزدیک به نور قرمز نسبت به نور عادی خورشید است و به همین دلیل است که در طی خسوف رنگ ماه تقریبا مسی یا قرمز کدر به نظر می آید.
رویت هلال ماه علم بررسی آغاز و پایان ماه قمری است. یک رویت گر هلال ماه به کمین هلالی باریک می نشیند تا آن را از پس افقی خوب و تمیز یا حتی از لابه لای غبار و آلودگی های مختلف شکار کند. رویت هلال ماه را می توان از دو نگاه بررسی کرد؛
۱) با چشم غیرمسلح
۲) با چشم مسلح
با توجه به اینکه در اکثر جوامع دنیا رویت هلال را با ابزار رصدی پذیرفته و حتی در مورد رویت جوان ترین هلال ماه نیز رقابت تنگاتنگی وجود دارد، لذا نگارنده بدون وارد شدن در بحث فقهی آن فقط از دید علمی به بررسی هلال ماه های شامگاهی (بعد از مقارنه) و هلال صبحگاهی (قبل از مقارنه) سال ۱۳۸۶ پرداخته است. هر چند تمام هلال ها از نظر نگارنده حائز اهمیت هستند، اما در این مقاله سعی شده به هلال های مهم و بحرانی توجه بیشتری مبذول شود.
دنباله دار شگفت انگیز McNaught C/۲۰۰۶ P۱ که در 5 شهریور امسال توسط Robert. H. McNaught ستاره شناس استرالیایی کشف شده است، هم اکنون در آسمان صبحگاهی (افق شرقی) و همچنین شامگاهی (افق غربی) و بسیار نزدیک به خورشید قابل رویت است و طی روزهای آینده و با رسیدن به حضیض مداری به قدر ۰ یا ۱- نیز می رسد .
